|
Κατερίνα Δ. |
Το όνομα μου είναι Κατερίνα και είμαι μητέρα ενός 15χρονου κοριτσιού. Το κοριτσάκι μου, πριν από 4 χρόνια, ξαφνικά άρχισε να παρουσιάζει αίμα στα κόπρανα. Μίλησα με την παιδίατρο της και μας είπε, πως πολύ πιθανόν να έχει κάποια αιμορροΐδα. Μου είπε να την παρακολουθώ για 2-3 μέρες. Πέρασαν αυτές οι μέρες, αλλά τίποτα. Η ίδια κατάσταση και με πόνους αυτή την φορά στο έντερο. Η επόμενη κίνησή μας ήταν να πάμε στο νοσοκομείο «Παίδων» για να ανακαλύψουμε τι συμβαίνει στην μικρή. Εκεί εξέτασαν το παιδί αλλά, δεν βρήκαν καμία αιμορροΐδα. Δεν ήξεραν όμως να μου πούνε και από πού προέρχεται αυτή η κατάσταση. Μας έκαναν εισαγωγή. Μείναμε μια εβδομάδα μέσα. Την είχαν τρελάνει στις εξετάσεις και τελικά πήραμε εξιτήριο χωρίς να έχουν διαγνώσει τι έχει.
Στο νοσοκομείο «Παίδων» μας σύστησαν κολονοσκόπηση. Μας σύστησαν ένα γιατρό ο οποίος έκανε κoλονοσκόπηση στο ιατρείο του. Κλείσαμε αμέσως ραντεβού για την επόμενη κιόλας μέρα. Ο γιατρός και μας έδωσε την πιθανή διάγνωση του παιδιού που ήταν “ελκώδης κολίτιδα”. «Όμορφα γιατρέ», απαντώ, εφόσον δεν γνώριζα τι αρρώστια ήταν αυτή,….«πείτεμου σας παρακαλώ ποιο φάρμακο θα πάρει το παιδί για να της περάσει
αυτή η αρρώστια;» . Μέχρι τότε βλέπετε, νόμιζα πως αρρωσταίνουμε, παίρνουμε ένα φάρμακο και ως δια μαγείας μας περνάνε όλα. «Κυρία Κατερίνα», μου απαντάει ο γιατρός, «το παιδί σας έχει ένα αυτοάνοσο χρόνιο νόσημα το οποίο θα το έχει για πάντα και χρήζει ιατρικής –φαρμακευτικήςπαρακολούθησης από γαστρεντερολόγο. Θα πρέπει να βρείτε έναν γιατρό αυτής της ειδικότητας στο νοσοσκομείο, επειδή το παιδί πιθανόν σε εξάρσεις να χρειάζεται και ενδοφλέβια θεραπεία.»
Άνοιξε η γη και με κατάπιε! Σαν να έφυγε το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Τι πάει να πει “αυτοάνοσο”; Δηλαδή το παιδί μου θα είναι για πάντα άρρωστο; Πράγματι, βρήκαμε γιατρό στο νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία” πλέον. Εκεί είχανε ενδοσκοπικό μηχάνημα. Το παιδί, άρχισε να παρακολουθείται από την γιατρό και να παίρνει κάθε μέρα μια χούφτα φάρμακα. Το αίμα και οι διάρροιες όμως δεν έφευγαν. Ήταν εκεί. Παραμόνευαν. Μας κάνουν εισαγωγή ξανά. Μείναμε 15 μέρες στο νοσοκομείο. Όπως είχε πει ο άλλος γιατρός, τα φάρμακα από το στόμα δεν την κάλυπταν. Έπρεπε να πάρει ενδοφλέβια θεραπεία. Μας αλλάζουν τελικά την φαρμακευτική αγωγή και μας δίνουν άλλα χάπια. Το παιδί όμως μέρα με την ημέρα το έβλεπα αδύναμο. Δεν είχε ενέργεια για τίποτα. Μετά από 1 μήνα και μέσα στο καλοκαίρι (μήνας Ιούλιος) παθαίνει ιογενή πνευμονία. Είχε ήδη εξασθενήσει τόσο πολύ ο οργανισμός της. Ξανά εισαγωγή 10 μέρες. Όμως… τι θα γινόταν με την αντιβίωση; Η αντιβίωση σε αυτές τις παθήσεις του εντέρου είναι απαγορευτικές. Προσπαθείς να φτιάξεις την ίωση και στην προκειμένη περίπτωση, την πνευμονία που είχε εκείνη την στιγμή, αλλά το έντερο; Στους περισσότερους από εμάς όταν παίρνουμε αντιβίωση αμέσως μας προκαλεί διάρροιες. Τι θα γινόταν τώρα που ναι μεν ο οργανισμός της είχε εξασθενήσει αλλά βρισκόμασταν σε ύφεση της πάθησης; Το πάλεψαν όσο μπορούσαν οι γιατροί για να μην της δώσουν βαριές ενδοφλέβιες αντιβιώσεις. Πράγματι, πήραμε επιτέλους το πολυπόθητο εξιτήριο και μετά από λίγες μέρες θα φεύγαμε για διακοπές.
Το παιδί , άρχιζε να χάνει κιλά. Την έβλεπα μέρα με την ημέρα να καταρρέει. Η γαστρεντερολόγος την οποία και ενημέρωσα μας είπε πριν φύγουμε για διακοπές να κάνουμε εξετάσεις αίματος να δούμε που βρίσκεται ο σίδηρος και η φερριτίνη της. Ήταν τόσο χαμηλές οι εξετάσεις της, που μας κάλεσε αμέσως η γιατρός στο Παίδων για να της βάλει ενδοφλέβια σίδηρο. Για να πάρει και άλλα χάπια ούτε λόγος. Πόσα χάπια θα μπορούσε να μεταβολίσει το συκώτι ενός 10χρονου παιδιού; Φεύγουμε τελικά για διακοπές. Περνάνε 20 μέρες αλλά η μικρή, δεν είχε όρεξη για τίποτα. Ούτε για μπάνια, ούτε για παρέα με τα άλλα παιδάκια. Ξαφνικά, άρχισε να έχει φρικτούς πόνους στην κοιλιά. Πάλι οι γνωστές διάρροιες. Για καλή μας τύχη εκείνη την ημέρα φεύγαμε από το νησί. Το παιδί έκλαιγε από τους πόνους και ήταν διπλωμένο σε όλο το ταξίδι με το πλοίο. Πρώτος σταθμός με το που κατεβήκαμε στο λιμάνι, που αλλού; Νοσοκομείο Παίδων. Αυτή, ήταν η μεγαλύτερη έξαρσή μας. Δεν σταμάταγαν, ούτε οι διάρροιες, ούτε το αίμα με όποια ενδοφλέβια θεραπεία και αν της έβαζαν. Χρειάστηκε τελικά να πάρει και κορτιζόνη. Μας ξεκίναγαν κορτιζόνη ενδοφλέβια, άρχισε να σταματάει δειλά δειλά το αίμα στις 3 μέρες, μας την έκοβαν, πάλι τα ίδια. Το αποτέλεσμα, ένα μήνα εισαγωγή αυτή την φορά και κορτιζόνη για 1 χρόνο μετά!
Είχα απογοητευτεί τόσο πολύ! Πόσο μάλλον ένα παιδί, που έβλεπε πως δεν θα μπορούσε να έχει μια φυσιολογική ζωή. Μας είχαν μάθει να λέμε και να της λέω και εγώ, πως αυτή η πάθηση είναι η καλύτερη της φίλη. Η “κυρία ελκώδη κολίτιδα” είναι η κολλητή σου, της έλεγα. Θα την προσέχεις για πάντα για να σε προσέχει και αυτή. Μα από μέσα μου δεν είναι δυνατόν έλεγα! Δεν μπορεί! Τι πάει να πει αυτοάνοσο; Γιατί να μη μπορεί να θεραπευτεί; Τελικά, ήρθε ένας φίλος πέρσι (2013) το καλοκαίρι τον οποίο είχα να τον δω καιρό και μου είπε για την μέθοδο του βιοσυντονισμού και για τις φορητές συσκευές βιοσυντονισμού της εταιρίας Deta Elis. Δεν με ένοιαζε πόσο θα μου κόστιζε, αρκεί να γινόταν καλά το παιδί μου. Πραγματικά, κλείνουμε ραντεβού σε έναν γιατρό να μας κάνει την διάγνωση με το μηχάνημα βιοσυντονισμού της εταιρίας. Το έντερο του παιδιού, ήταν γεμάτο μικρόβια που έπρεπε να πολεμήσουμε. Γεμάτο με μικρόβια που δεν έπρεπε να υπάρχουν. Παραγγέλνω αμέσως την αντιπαρασιτική συσκευή Deta Ap, την οποία μου πρότεινε ο γιατρός, και εκείνος προγραμμάτισε τη συσκευή σύμφωνα με την κλινική κατάσταση του εντέρου του παιδιού και αρχίσαμε την θεραπεία. Μήνα με τον μήνα έβλεπα απίστευτη διαφορά. Το παιδί, στο πρώτο 3μηνο είχε αλλάξει όψη. Οι διάρροιες σταμάτησαν. Το χρώμα του είχε γίνει πάλι ροδαλό.
Έρχεται χειμώνας….ούτε μια ίωση. Πριν, δεν υπήρχε ίωση που να μην κολλάει, επειδή ο οργανισμός του ήταν τόσο αδύναμος! Περνάει το πρώτο εξάμηνο. Κάνουμε επαναληπτική διαγνωστική εξέταση. Το 80% των μικροβίων δεν υπήρχε.
Παράλληλα, ξεκινήσαμε ομοιοπαθητική. Αρχίσαμε να παίρνουμε ομοιοπαθητικά φάρμακα και παράλληλα με τα φάρμακά της αυτά έκανε και κάθε ημέρα χρήση της συσκευής βιοσυντονισμού, όπως μας σύστησε ο γιατρός. Έχω αρχίσει και βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου πως επιτέλους θα βγούμε νικήτριες! Η νίκη, θα ερχόταν με την κολονοσκόπηση που είχα δρομολογήσει να της κάνω φέτος τον Σεπτέμβρη. Έναν χρόνο δηλαδή μετά την θεραπεία με τον βιοσυντονισμό. Πραγματικά, κάναμε την ενδοσκόπηση και ζήτησα, επειδή αυτή την φορά δεν με αφήσανε να μπω μέσα την ώρα της εξέτασης, να μου βγάλουνε πολλές φωτογραφίες από το έντερο. Το έντερο ήταν πεντακάθαρο. Σαν ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Καμιά φλεγμονή, καμιά βλέννα, κανένα ίχνος αίματος. Είναι η πρώτη φορά που ο γιατρός μας είπε από εκεί που πηγαίναμε κάθε 2 μήνες για παρακολούθηση πως θα μας ξαναδεί μετά από 2-3 χρόνια!
Σήμερα η κόρη μου είναι σαν όλα τα φυσιολογικά παιδία της ηλικίας της. Έχουμε ήδη, κατόπιν της καθοδήγησης της ομοιοπαθητικού μας, αρχίσει να κόβουμε σταδιακά τα ομοιοπαθητικά φάρμακα. Δεν υπάρχουν διάρροιες. Βάζουμε πλέον προληπτικά τη συσκευή της Deta Elis σε προγράμματα θεραπείας. Το ανοσοποιητικό της σύστημα έχει δυναμώσει πάρα πολύ. Δεν κολλάει εύκολα ιώσεις. Ο σίδηρος της και η φερριτίνη της είναι σε φυσιολογικά επίπεδα. Το τελευταίο μπουκάλι σιδήρου στο νοσοκομείο το βάλαμε πέρυσι τον Ιούνιο πριν μάθω για την Deta Elis.
Στο σύνολο των 4 ετών πάθησης, χρειάστηκε να μπούμε νοσοκομείο 5 φορές μόνο για το σίδηρο. Χώρια τις εξάρσεις. Σκοπός μας είναι να διώξουμε για πάντα αυτή την “κολλητή μας φίλη” την κα «Ελκώδη Κολίτιδα». Δεν χρειαζόμαστε τέτοιους φίλους! Φίλοι είναι αυτοί που μας ανοίγουν τα μάτια όταν τους χρειαζόμαστε και εμένα πραγματικά μου άνοιξε τα μάτια ένας τέτοιος φίλος λέγοντάς μου για την
Deta Elis όταν βρισκόμουν σε πραγματική απόγνωση.
Εκτύπωση στις 24/11/2024
Από την ιστοσελίδα
detaelis.gr/el/inNews.asp?export=html&newsID=79